Γιώργος Βουτυρόπουλος: Ελπίζω η ελληνική κοινωνία κάποια στιγμή να μας αποδεχθεί!

Τι καλύτερο, μια μέρα πριν από τη γιορτή του Προφήτη Ηλία (προστάτη των ορειβατών) από το να έχουμε μια συζήτηση με τον πρώτο Έλληνα που το 2004 κατάφερε να πατήσει στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου! Φυσικά και δεν πρόκειται να… κουράσουμε τα δάχτυλά μας στα πλήκτρα του υπολογιστή  προκειμένου να γράψουμε τα αμέτρητα  επιτεύγματα του Γιώργου Βουτυρόπουλου, γιατί απλά θα γράφαμε τρεις μέρες… Εξάλλου και ο ίδιος είναι τόσο συνειδητοποιημένος που δεν το χρειάζεται. Ένας άνθρωπος με έντονη προσωπικότητα που το μόνο που έκανε ήταν, απλά, το όνειρο του πραγματικότητα…

Κύριε Βουτυρόπουλε θα ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα… Πριν από είκοσι μέρες πραγματοποιήθηκε στην Αστράκα το 3^ο σκέλος της Σχολής Εκπαιδευτών Ορειβατών (ΣΕΟ). Για ποιο σκοπό γίνεται αυτή η σχολή;

Η επίσημη ορειβασία, έτσι όπως εκφράζεται από την Ομοσπονδία, περιλαμβάνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο απευθύνεται στα σωματεία της και έχει σαν στόχο την προετοιμασία νέων ορειβατών σε αυτή τη απαιτητική δραστηριότητα. 

Υπεύθυνοι που φέρουν σε πέρας αυτό το πρόγραμμα είναι οι εκπαιδευτές ορειβασίας οι οποίο από την πλευρά τους χρειάζονται και αυτοί την απαραίτητη εκπαίδευση.Ξεκινάνε ως αρχάριοι, αμέσως μετά προχωράνε στην εκπαίδευση μεσαίου επιπέδου και αφού αποκτήσουν μια αναρριχητική δράση θα μπουν στη σχολή βοηθών εκπαιδευτών.

 Πόσο διάστημα χρειάζεται για να γίνουν όλα αυτά;

Χρειάζονται δυο χρόνια εκπαιδευτικής εμπειρίας δηλαδή να συμμετέχουν σε σχολές που διοργανώνει ο σύλλογος του ή και άλλοι σύλλογοι.

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του 3^ου κύκλου ΣΕΟ μεταβήκατε στην Ιταλία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγωνιστικής Αναρρίχησης στο Arco…

Είναι ένα παγκόσμιο event το πρώτο από τα δυο προολυμπιακά events που πρέπει να πραγματοποιήσει η Παγκόσμια Ομοσπονδία αγωνιστικής αναρρίχησης προκειμένου να εισαχθεί το αγώνισμα στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2020.

Πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Κι αν ναι, πόσο έτοιμη είναι η χώρα μας προκειμένου να συγκροτήσει μια ανταγωνιστική ομάδα;

Φυσικά θα ήταν πολύ καλό αν μπορούσε να γίνει, από την άποψη ότι το άθλημα και γενικά η ορειβασία θα αποκτούσε άλλη αίγλη στην Ελλάδα. Θα υπήρχε η απαραίτητη χρηματοδότηση, από την πολιτεία, από χορηγούς και τι σημαντικότερο είναι ότι θα είχαμε περισσότερο νέο κόσμο.

Δηλαδή θεωρείτε ότι μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός το κομμάτι της Αγωνιστικής Αναρρίχησης θα μπορούσε να προσελκύσει κόσμο και να γίνει ανταγωνιστικό…

Πιστεύω ναι. Φυσικά για τα δεδομένα της χώρα μας, γιατί κακά τα ψέματα είμαστε μια μικρή χώρα, με μικρή παράδοση στην Αγωνιστική Αναρρίχηση,  αλλά από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι έχουμε τις δυνατότητες να δημιουργήσουμε μια αξιοπρεπή ομάδα.

Μια που πιάσαμε το θέμα Εθνικής Ομάδας… Είστε ένας άνθρωπος με τεράστια πείρα στην ορειβασία γενικότερα. Σε τι επίπεδο βρίσκεται η Εθνική Ομάδα Αγωνιστικής Αναρρίχησης;

Κοιτάξτε το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι σε ερασιτεχνικό επίπεδο είμαστε σε μια μέτρια κατάσταση. Αντίθετα οι αθλητές του εξωτερικού, από Αγγλία, Ιταλία, Ελβετία βρίσκονται σε επαγγελματικό επίπεδο. Όταν λέω επαγγελματικό εννοώ ότι ζουν από αυτό! Βγάζουν λεφτά, έχουν χορηγούς, γιατί όπως καταλαβαίνετε χρειάζονται πολλά ταξίδια. Αυτό στη χώρα μας δεν υπάρχει. Ωστόσο ταλέντο έχουμε αρκετό.

Συμμετέχουμε σε αγώνες;

Ναι, αλλά σε μικρότερες ηλικίες και μάλιστα έχουμε και αρκετές επιτυχίες στο παρελθόν.

Θα σας πάω επτά χρόνια πίσω…16 Μαΐου 2004, έξι ώρα το πρωί πατάτε στη «Στέγη του Κόσμου» και μάλιστα είστε ο πρώτος Έλληνας, συμμετέχοντας σε ελληνική αποστολή, που μας κοιτάει από ύψος 8.848 μέτρων… Έχουμε διαβάσει, έχουμε ακούσει πάρα πολλά πράγματα για αυτό το επίτευγμα. Πριν όμως τα αναλύσουμε θέλουμε να μας σχολιάσετε την δήλωση σας, σε συνέντευξη που δώσατε πέρσι τον Απρίλιο, ότι δεν πρόκειται να προσπαθήσετε να ανεβείτε ξανά στο Έβερεστ…

Γιατί προφανώς υπάρχουν και άλλα βουνά!  Αν είχα την οικονομική ευχέρεια, γιατί ειδικά αυτές οι κορυφές χρειάζονται αρκετά χρήματα, θα προσπαθούσα σε άλλα βουνά μερικά από τα οποία είναι πιο απαιτητικά από το Έβερεστ. Πιο χαμηλά μεν, αλλά με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Η Νότια Ομάδα. Από αριστερά: Μ. Στύλλας, Σ. Σούλης, Π. Τσιαντός, Π. Κοτρωνάρος, Α. Αντωνόπουλος, Γ. Βουτυρόπουλος

Όπως είπα και πριν έχουμε διαβάσει πολλές ιστορίες για το 2004. Ότι τα έξοδα της αποστολής έγιναν από έναν ομογενή Καναδό. Αλλού τον παρουσιάζουν ως ιδιοκτήτη εστιατορίων, αλλού ως εκδότη…

Εκδότης, ακριβώς. Ο άνθρωπος αυτός ασχολείτο με εκδόσεις και έτυχε μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα να βγάλει πολλά λεφτά και ένα κομμάτι από αυτά σκέφτηκε να τα προσφέρει για έναν ευγενή σκοπό στην Ελλάδα. Για καλή μας τύχη ένας από την ομάδα μας τον γνώριζε πολύ καλά και του πρότεινε να χρηματοδοτήσει την αποστολή για το Έβερεστ.

Μεγάλη εντύπωση κάνει το γεγονός ότι υπήρχαν δυο ελληνικές ομάδες! Η νότια που συμμετείχατε εσείς και η βόρεια. Για ποιο λόγο δεν υπήρξε μια ενωμένη ομάδα η οποία, πιθανώς να είχε μια πιο εύκολη αποστολή;

Η αλήθεια είναι ότι η αποστολή ξεκίνησε από εμάς που πήγαμε στη Νότια πλευρά. Ο χορηγός πρώτα βρήκε εμάς. Πήγαμε μια προαποστολή όπου εκεί είχαμε ένα θανατηφόρο ατύχημα. Χάσαμε δυστυχώς τον Χρήστο Μπαρούχα ο οποίος ήταν και ο αρχηγός της αποστολής. Αυτό ήταν ένα γεγονός που μας συγκλόνισε, ενώ παράλληλα «πάγωσε» και τον χορηγό μας. 

Τότε βρήκαν την ευκαιρία να τον πλησιάσουν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι του έβαλαν την ιδέα να μεγαλώσει την ομάδα. Εμείς από την πλευρά επιμέναμε ότι θέλουμε να είμαστε μόνοι μας και προτείναμε στους άλλους που θα ερχόντουσαν να ενσωματωθούν με εμάς να πάνε από την άλλη πλευρά και γιατί όχι να κάνουμε και ένα ιδιαίτερο επίτευγμα να συναντηθούν οι δυο ομάδες στην κορυφή.

Μια γεύση από τον εξοπλισμό του Γιώργου Βουτυρόπουλου από την αποστολή στο Έβερστ (Φώτο από την βιβλιοθήκη της ΕΟΟΑ)

Τελικά ανέβηκαν δυο μέρες αργότερα…

Ναι, αλλά το ότι δυο αποστολές από μια χώρα πάτησαν στην κορυφή του Έβερεστ είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα και πιστεύω τελικά ότι αυτό θα έπρεπε να μείνει από όλη αυτή τη ιστορία. Φυσικά με τα παιδιά της άλλης αποστολής, τις μέρες που ακολούθησαν και στο Νεπάλ και αργότερα συναντηθήκαμε και γυρίσαμε πίσω μονιασμένοι.

Ωστόσο πιστεύετε ότι το τραγικό συμβάν με τον Χρήστο Μπαρούχα έμπλεξε την κατάσταση;

Ναι, βέβαια! Γιατί εκείνη τη στιγμή το κλίμα ήταν αρκετά βαρύ και ο χορηγός σκεφτόταν ακόμα και να αποσυρθεί!

Κλείνοντας θα θέλαμε να κάνετε μια ευχή για το μέλλον της ορειβασίας γενικότερα…

Απλά ελπίζω κάποια στιγμή η ελληνική κοινωνία να είναι σε θέση να αποδεχθεί και αυτή την δραστηριότητα , η οποία μας θεωρεί τρελούς και ριψοκίνδυνους…

Και δυο λόγια για την προσπάθεια που κάνει το OSN που έχει στόχο να βρίσκεται κοντά στους αθλητές, στους συλλόγους και τις Ομοσπονδίες αυτών των αθλημάτων που δεν έχουν την δημοσιότητα που θα έπρεπε…

Ήταν πιστεύω καιρός κάποιος να ασχοληθεί με αυτό που ονομάζουμε «άλλα αθλήματα» τα οποία μπορεί να μην είναι τόσο δημοφιλή, αλλά προσελκύουν όλο και περισσότερο κόσμο.  Χρειαζόμαστε μια τέτοια δυναμική και σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία.