«Αρχίζουμε να αποκτούμε αθλητική παιδεία»

Ο παρατριαθλητής Σόλωνας Παπαδόπουλος κάνει τις δικές του εκτιμήσεις για τον ελληνικό αθλητισμό σε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Όταν η συνέντευξη με τον Σόλωνα Παπαδόπουλο ολοκληρώθηκε η αίσθηση που μας άφησε ήταν εντυπωσιακή. Καθαρή σκέψη, πολύ σωστές τοποθετήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που του ετέθησαν και πάνω απ’ όλα πολύ θετική ενέργεια. 


Μίλησε για πολλά. Φυσικά για το παρατρίαθλο το οποίοι υπηρετεί πολλά χρόνια τώρα στην κατηγορία tr-3 (εγκεφαλική αναπηρία, μειωμένη κίνηση σε χέρι και πόδι), για τον ελληνικό αθλητισμό, για το μέλλον κι όλα αυτά με ένα μοναδικό τρόπο. Ποιος ήταν αυτός; Το ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας προσπαθούσε να μιλήσει δίνοντας λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους αθλήματα και σε καμία περίπτωση δεν στάθηκε μόνο στην αναφορά τους. Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο OTHER SPORTS NEWS  που αξίζει να διαβάσετε.

Αν δεν κάνουμε λάθος, ουσιαστικά είσαι ο πρώτος αθλητής παρατριάθλου στην Ελλάδα. Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε δεδομένου ότι είναι ένα άθλημα με πολλές απαιτήσεις;

Βασικά από το γεγονός ότι το παρατρίαθλο είναι αρκετά ανταγωνιστικό. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις και παράλληλα να καταφέρεις να πειθαρχείς το σώμα σου. 


Παρά το γεγονός ότι η αναπηρία μου με δυσκολεύει, το παρατρίαθλο μου δίνει το ερέθισμα στο να συνεχίσω να δουλεύω πάνω στο πρόβλημα μου και να προσπαθήσω να το ξεπεράσω. Η δυσκολία του συγκεκριμένου αθλήματος είναι πάρα πολύ μεγάλη τόσο από πλευράς σωματικής, αλλά φυσικά και τεχνικής κούρασης.

Το ίδιο όμως θα μπορούσε να συμβαίνει και στην περίπτωση που αποφάσιζες να ασχοληθείς π.χ μόνο με ποδηλασία ή κολύμβηση. Εσύ όμως προτίμησες τον συνδυασμό…

Ακριβώς! Εξάλλου από ηλικία δέκα ετών είχα ξεκινήσει σιγά-σιγά να κάνω ποδήλατο το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Ωστόσο όταν γνώρισα το παρατρίαθλο στην Αμερική ήταν κάτι που με ενθουσίασε και ήθελα να δουλέψω πάνω σε αυτό.

Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν ως άθλημα…

Πράγματι έχεις απόλυτο δίκιο.  Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν…

Η εξέλιξη σου από πέρσι είναι αρκετά μεγάλη κι αυτό το είδαμε τόσο από τα Πανελλήνια πρωταθλήματα, όσο και από τους αγώνες στο εξωτερικό. Ωστόσο σε ποιο αγώνισμα από τα τρία πιστεύεις ότι έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται και σε ποιο δεν είσαι ακόμα ικανοποιημένος με τον εαυτό σου;

Θα μου επιτρέψεις να ξεκινήσω από το τελευταίο σκέλος της ερώτησης. Δε θα έλεγα ότι δεν έχω αυτοπεποίθηση με κάποιο από τα τρία αθλήματα. Απλά θα τονίσω ότι έχω ακόμα κάποιες δυσκολίες στην κολύμβηση. Το συγκεκριμένο αγώνισμα χρειάζεται αρκετή δουλειά γιατί το νερό είναι ένα στοιχείο που θέλει μεγάλη εξοικείωση για το πώς θα κινηθείς. 


Η συνθήκη του νερού για το πώς θα πρέπει να διαχειριστείς το σώμα σου. Αντίθετα με την ποδηλασία αισθάνομαι πιο σίγουρος με τον εαυτό μου. Είναι ένα αγώνισμα στο οποίο δούλεψα αρκετά πάνω του-και δουλεύω ακόμα-με βοήθησε στην εξέλιξη μου, με βοήθησε στο να σηκωθώ όρθιος και να γίνω αρκετά ανταγωνιστικός.  

Τον περασμένο Απρίλιο κατέλαβες την έκτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Eliat. Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σου από τη διοργάνωση;

Η διοργάνωση ήταν πάρα πολύ καλή, αν και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν και τόσο καλές καθώς επικρατούσαν ισχυροί άνεμοι καθ’ όλη τη διάρκεια των αγώνων καθώς το Eliat βρίσκεται στο νοτιότερο μέρος του Ισραήλ και υπήρχαν συνθήκες ερήμου. Εκεί όμως που πρέπει να σταθούμε είναι στο γεγονός ότι τόσο η διοργανώτρια αρχή (ITU) όσο και η ομοσπονδία τριάθλου του Ισραήλ έκαναν εξαιρετική δουλειά . 


Η διαδρομή του ποδηλάτου ήταν αρκετά δύσκολη, έχοντας πολλές και απότομες στροφές, υπήρχαν σημεία που κάναμε ποδήλατο πάνω σε πλάκες πεζοδρομίου, αλλά και αρκετά «σαμαράκια», άλλα όπως είπα και στην αρχή σα διοργάνωση ήταν πάρα πολύ καλή.

«Κανείς δεν ασχολείται με τους αθλητές»

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα;

Ε, ναι σαφώς! Η βασική διαφορά είναι η νοοτροπία των ανθρώπων που αποδέχονται το συγκεκριμένο άθλημα. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί για να φιλοξενήσει μία πόλη αγώνες τριάθλου θα πρέπει, όπως είναι φυσικό, να κλείσει δρόμους κάτι που χρειάζεται υπομονή από τον κόσμο. Και δεν μιλάω μόνο για αποστάσεις ολυμπιακών προδιαγραφών. 


Υπάρχει και το ironman που έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις. Και μιλάμε για αποστάσεις 180χλμ. στο ποδήλατο και 42χλμ. για τρέξιμο! Στο Eliat οι απλοί πολίτες όχι μόνο είχαν την υπομονή που χρειαζόταν, αλλά είχαν βγει στους δρόμους μας βοηθούσαν, μας παρότρυναν συνεχώς και μας χειροκροτούσαν!

Κάτι που χαρακτηρίζει όχι μόνο την αθλητική αλλά και τη γενικότερη παιδεία, την οποία  εμείς δυστυχώς δεν έχουμε…

Ναι, αλλά θεωρώ ότι σιγά-σιγά αρχίζουμε να την αποκτούμε. Είναι κάτι που το βλέπω και εγώ ο ίδιος από το τρίαθλο από ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Οι νέοι έχουν έρθει κοντά στον αθλητισμό-όχι απαραίτητα για να κάνουν πρωταθλητισμό-απλά συμμετέχουν. Αυτό είναι μία πολύ βασική αρχή έτσι ώστε να αποκτήσουν την αθλητική παιδεία που χρειάζεται.

Δε θα έπρεπε όμως να υπάρχει και ένα κίνητρο για αυτά τα παιδιά; Μία βοήθεια από την πολιτεία;

Μα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στον αθλητισμό ποτέ δεν υπήρχε βοήθεια από την πολιτεία. Όχι μόνο τώρα λόγω της κρίσης, αλλά ποτέ! Ποτέ δεν υπήρχαν υποδομές, ποτέ δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αθλητή. Καλύτερα να μην υπήρχαν τα στάδια και οι εγκαταστάσεις και να υπήρχε η υποδομή για τους αθλητές για παράδειγμα να υπήρχαν διατροφολόγοι, φυσιοθεραπευτές, γυμναστές, προπονητές κτλ. 


Θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν χρήματα που με αυτά θα χορηγούσαν τους αθλητές προκειμένου να συμμετάσχουν σε όσο περισσότερες διοργανώσεις (διεθνείς) μπορούσαν για να αποκτήσουν εμπειρίες και να γίνουν αρκούντος ανταγωνιστικοί. Δε θέλουμε στάδια! Θέλουμε ανθρώπους που να είναι δίπλα μας και να μας βοηθάνε στην εξέλιξη μας.

«Πρέπει να ευαισθητοποιηθούν οι σύλλογοι»

Τι θα πρότεινες  να γίνει, προκειμένου το παρατρίαθλο να αρχίσει να αναπτύσσεται στη χώρα μας;

Το παρατρίαθλο είναι ένα άθλημα το οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί εφόσον οι σύλλογοι θα ευαισθητοποιηθούν και προσελκύσουν αθλητές οι οποίοι θα ασχοληθούν με αυτό. Δηλαδή θεωρώ ότι οι σύλλογοι των αναπήρων οι οποίοι έχουν στις τάξεις τους αθλητές με μειωμένη όραση ή με εγκεφαλική αναπηρία (όπως έχω εγώ) ή ακόμα αθλητές όπως ο φίλος μου ο Γιάννης Χατζήμπεης, με ακρωτηριασμό, θα πρέπει να βρουν τρόπους για να τραβήξουν τα νέα παιδιά.

Δηλαδή πιστεύεις ότι οι σύλλογοι έχουν ένα μέρος ευθύνης;

Σαφώς. Αν ο σύλλογος δεν ενημερώσει τον αθλητή ότι υπάρχει κι αυτό το είδος του αθλητισμού, δε δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα πως θα μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό; Πως θα μπορέσει το κάθε σωματείο να έχει 50-60 παιδιά;

Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα είδαμε και πάλι τους ίδιους πρωταγωνιστές. Όχι μόνο στο δικό σου άθλημα αλλά και γενικά στο τρίαθλο. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει για τη νέα γενιά που ακολουθεί;

Και ναι και όχι. Είναι γεγονός ότι στις πιο μικρές κατηγορίες (παίδων, εφήβων) δεν είχαμε πολλές συμμετοχές και γενικά υπάρχει κάμψη. Βέβαια και η οικονομική κρίση παίζει σημαντικό ρόλο καθώς για να ασχοληθεί κάποιος με το τρίαθλο θα πρέπει να διαθέσει, δυστυχώς, αρκετά χρήματα (διατροφή, εξοπλισμό κτλ.), για να είναι πάντα σε ένα καλό επίπεδο. Ωστόσο υπάρχουν αθλητές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

«Χρειάζεται η στήριξη των ΜΜΕ»

Γενικά το παρατρίαθλο έχει μέλλον στην Ελλάδα; Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς που πρέπει να ενεργοποιηθούν για να έχει μία καλύτερη εξέλιξη το άθλημα;

Όπως είπα και παραπάνω δυστυχώς δεν είμαστε οργανωμένοι. Η ομοσπονδία του τριάθλου (όπου υπαγόμαστε και εμείς) κάνει ότι μπορεί μεμονωμένα αλλά αυτό δεν αρκεί. Ελπίζω και είμαι αρκετά αισιόδοξος ότι αυτό κάποια στιγμή θα αλλάξει. Σημαντικός φορέας είναι και τα ΜΜΕ τα οποία δε συνηθίζουν να προβάλλουν τα άθλημα. 


Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα, πιστεύω, την ενασχόληση περισσότερων αθλητών. Και δεν εννοώ το παρατρίαθλο, αλλά το τρίαθλο την προβολή του αθλήματος για τους αρτιμελείς. Ο κόσμος έτσι θα μάθει τι είναι το τρίαθλο και μαζί του θα παρασύρει και αθλητές στις δικές μας κατηγορίες. 


Έτσι ακριβώς επιτεύχθηκε και η αναγνώριση του παρατρίαθλου από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το οποίο πλέον το έχει εντάξει στα παραολυμπιακά αθλήματα και θα κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση του στους παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016.  

Πως βλέπεις τον τριαθλητή Σόλωνα Παπαδόπουλο σε μία τετραετία από τώρα; Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε στους παραολυμπιακούς της Βραζιλίας;

Βασικά αυτό που θέλω είναι να έχω υγεία, να μην υπάρχουν τραυματισμοί και με τη βοήθεια του προπονητή μου και φυσικά με την ανοχή της οικογένειας μου, η οποία με στηρίζει σε απίστευτο βαθμό τόσα χρόνια, να φτάσω σε ένα πολύ καλό σημείο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να διεκδικήσω την πρόκριση, αλλά θα προσπαθήσω. 


Πρέπει να προχωράμε βήμα-βήμα. Να μαθαίνουμε από τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν και σιγά-σιγά να βελτιωνόμαστε. Θεωρώ πάντως ότι θα πάμε καλά. Απλώς θέλουμε όσο το δυνατό περισσότερο η βοήθεια της ομοσπονδίας, της πολιτείας (αν μπορεί γίνει αυτό) γιατί όπως βλέπω όλα είναι ρευστά σε όλους τους τομείς.